Woman in Terms of Authority of Accident and Iffa in the Islamic Judicial System
Abstract views: 381
/ 
PDF downloads: 75
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.7267544Keywords:
Law, Woman, Judiciary, Fatwa, JudgeAbstract
In the life of society, men and women live on a common plane. The coexistence of the two in the continuation of the generation and the construction of society is an undeniable fact. Therefore, every society from west to east has emphasized the image of women and made some explanations about its position. As a matter of fact, his contribution to social, economic and intellectual life cannot be ignored. Although the negligence and neglect of women has been carried out in some centuries, with the advent of Islam, women and her position have gained importance again. This importance is further riveted by the sources of revelation and sunnah. In the Quran and Sunnah, there are some special provisions only for women and formed as a result of his efforts. In this context, the principles of Islamic law created to ensure justice have always been important as well as the role and position of those who apply these rules. The authority of a woman in jurisdiction and fatwa is also a phenomenon that should be evaluated in terms of Islam. As a matter of fact, this issue was also subjected to an additional evaluation by Islamic jurists.
The Duty of Women for Accident and Forbearance in Terms of Islamic Law In the history of Islam, there have been occasional harsh debates about whether a woman will be officially a judge (Judge-Judge) or a fatwa as a mufti. In addition to those who declared that a woman could be a judge and a mufti, there were also those who objected. As a matter of fact, those who have been officially in the office of judge throughout history have been appointed from among men. This traditional custom in practical life did not positively support the fact of women being a mufti and a judge. This factual fact, experienced in practical life before women, has turned into a social perception rather than a gender. Therefore, the obstacle to the absence of women in these positions has been the common tradition in the society rather than gender and scientific capacity. Fiqh schools, which generally approach the subject in the context of the emotionality of women, argued that women cannot be judges, especially in criminal cases. They declared that he could not perform this duty due to the fact that he was affected by the tears of the enemies during his judgment, and his psychological structure during pregnancy and other special situations. According to them, being a man is both permissible and the condition of being a good judge.
In this context, when we consider the issue, with the advent of Islam, the misinformation existing in the society about women was corrected, and Islam stated that women also address divine rhetoric in the sight of Allah equally with men. It is emphasized that superiority is not in gender but superiority is in taqwa and righteous deeds. In this context, fiqh continues its continuous development in life. As a matter of fact, women, who are a member of life, make a great contribution to this field and continue to contribute to its positive development. It is stated in the book and the sunnah, which are the two basic sources of Islam, that she has rights as well as some responsibilities that concern her, and that she will exercise her own free will about these rights.
References
Ahmed bin Hanbel, A. E. A. A. M. Ş. (1999). el-Müsned, Beyrut: Alemü’l-kütüb.
Âlûsî, E. S. Ş. M. A. M. H. ( 2005). Rûhu’l- Me’ânî, Beyrut: Dâru’l- ihyau’l-turasi’l- arabiyye.
Aslan, N. (2014). İslâm Hukukunda Yargılama Etiği ve İlkeleri Adana: Karahan Kitapevi.
Atar, F. (1991). İslam Adliye Teşkilatı, Ankara: Türkiye Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları.
Atar, F. (1995). “Fetvâ” DİA., TDV Yay., İstanbul, XII, ss. 486-496.
Atar, F. (2001) “Kadı”, DİA., TDV Yay., İstanbul, XXIV, ss. 69-73.
Atar, F. (2013). Fıkıh Usulü, İstanbul: M.Ü. İlahiyat Vakfı Yayınları.
Atar. F. (2013). İslâm Yargılama Hukukunun Esasları, İstanbul: İlahiyat fakültesi vakfı yayınları.
Avcı, M. (2017). “Mecelleye Göre Hâkimlik Etiği”, İnsan ve Toplum Bilimleri Uluslararası Yargı Etiği Sempozyumu, 26-27 Mayıs, İstanbul, 121-187.
Ayar, T. (2014). Osmanlı Devletinde Fetvâ Eminliği, Ankara: Diyanet İşleri Bakanlığı Yayınları.
Aydın, M. (2015). İslâm ve Osmanlı Hukukunda Hâkimlik ve Hâkimlerin Nitelikleri Konya: Selçuklu Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Bâci, E. V. S. H. S. T. (1081). el-Muntekâ Şerhu’l-Muvatta’. Mısır: Matba’atu’s-sa’âde.
Berki, A. H. (1962). İslâm Şeriatinde Kazâ Tarihi ve İftâ Müessesi, Ankara: Yargıçoğlu matbaası.
Bilmen, Ö. N. (1970). Hukuki İslâmiyye ve Istılahatı Fıkhiyye Kamusu, İstanbul: Enes karmaşık yayınları.
Buhârî, E. A. M. İ. İ. C. (1422). el-C’amiü’s-Sahîh, Beyrut: Dâru tagi’n-necât.
Centel, N. (1996). Ceza Muhakemesi Hukukunda Hâkimin Tarafsızlığı, İstanbul: Beta yayınları.
Çeliker, H. (2005). İslâm Hukukunda Yargı Bağımsızlığı. İstanbul: Hâcegân Akademi Kitablığı.
Dursun, H. (2011). Türk Hukuk Tarihi, İstanbul: Yitik Hazine Yayınları.
el- Cabiri M. Â. (2001). Arap -İslâm Siyasal Aklı, (Çev. Vecdi Akyüz), İstanbul: Kitabevi.
el-Nevevi, E. Z. Y. Ş. M. (1994). Edebü’l-müfti ve’l- müstefti (Kitabu’l- Mecmu), Dımeşk: Daru’l-kalem.
el-Karadâvî, Y. (2013). İslâm’da Devlet Mefhumu, İstanbul: Nida yayınları.
el-Susi, M. A. (2009). Fıkhu’l-Kada ve Daraiku’l-İspat, Gazze: Mektebetü’l-afak.
el-Şirbini, Ş H. M. A. (1997). Müğni’l- Muhtac ila Merifeti Meani Elfazi’l- Menahic, Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-ilmiyye.
el-Zerkeşi, E. A. B. M. B. A. T. M. M. (1416-1996) el-İcabetü-li iradi ma istedrekethu Aişetü ala sahabetih, Bombayi el-Hind: ed’Dâru’s-selifiyyetü.
Hâfız Muhammed Enver, (1420). Velâyetü’l-mer’eti fi’l-fikhi’l-islâmi, Riyâd: Dârû’l-sünne.
Eraslan, S. (2009). Meşihat-i İslâmiyye ve Ceride-i İlmiyye, Ankara: DİB. Yayınları.
Fendoğlu, H. T. (1996). İslâm ve Osmanlı Anayasa Hukukunda Yargı Bağımsızlığı, İstanbul: Beyan Yayınları.
Firuzabadi, (1986). el-Kamusü’l-Muhit. Beyrut: Dâru’l- kutubi’l- ilmiyye.
Hâkim, E. A. M. A. M. (1990). Müstedrek, Beyrut: Dâru’l- kutubi’l- ilmiyye.
Hamidullah M. (1995). “Halife Hz. Ömer Devrinde Adli Teşkilat-ı Ebu Musa el-Eşâri’ye Gönderilen Kazai Talimatname” (çev. Fahrettin Atar), İslam Anayasa Hukuku, İstanbul: Beyan yayınları.
Harman, Ö. F. “Kadın” DİA., TDV Yay., İstanbul XXIV ss. 86-94.
İbn-i Abidin, M. E. (1985). Reddü’l-Muhtar, Beyrut: Dârû’l-kutubi’l-ilmiyye.
İbn-i Fâris, E. H. A. F. Z. M. R. K. H. (1969). Mu’cemü Mekayisü’l- Lüğa, Kahire: Dâru’l- kutubu’l-islâmiyye.
İbn-i Ferhûn, E.V. B. İ. A. M. C. M. (1987). Tabsiratü’l- Hükkam fi Usuli’l- Akdiyyeti ve Menahicu’l-Ahkâm, Beyrut: Dâru’l-alemi’l-ilmiyye.
İbn-i Hacer, E. F. Ş. A. A. M. A. (1993). Tehzibü’t- Tehzib, Kahire: Dâru’l- kutubu’l-islamiyye,
İbn-i Hazm, E. M. A. A. S. (1064). el. Muhallâ, Betrut: Dâru’l-fikr.
İbn-i Hişam, E. M. C. A. H. E. M. B. M. (2017). Siretü’l-Nübüvve, Beyrut: Dâru’l- marife.
İbn-i Hümâm, K. M. A. A. S. İ. (1996). et- Tahrir fi ilm’l-usül, Kahire: Dâru’l- kutubu’l-islamiyye,
İbn-i Kayyım, E. A. Ş. M. E. B. E. Z. D. H. (1995). Ahkâmü Ehli’z-Zimme, Beyrut: Dâru’l-ibni’l- cevziyye.
İbn-i Kayyım, E. A. Ş. M. E. B. E. Z. D. H. (2008). İlamü’l- Müvakkiin an Rabbi’l- Âlemin, Beyrut: Dâru’l- ibni’l- cevziyye.
İbn-i Kesir, E. F. İ. İ. Ş. Ö. K. D. K. K. B. D. (1990). el-Bidaye ve’l- Nihaye, Beyrut: Mektebetu’l- maarif.
İbn-i Kudâme, E. M. M. A. A. M. K. C. M. (1994). el-Muğnî, Riyad: Âlemü’l-kütüb.
İbn-i Manzur, E. F. M. (1990). Lisanü’l- Arab, Beyrut: Dâru sâdır.
İbn-i Rüşd, E. V. M. A. M. K.(2007). Bidâyetü’l-Müctehid ve Nihâyetü’l-Muktesıd, Beyrut: Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye.
İbn-i Sa’d, E. A. M. S. M. K. H. B. B. (2002). Tabakat, Kahire: Mektebetu’l-hancı.
İbn-i Seyyide, E. H. İ. (2000). el-Muhakkemu ve’l-Muhîdu’l-A’zamü, Beyrut: Dâru’l-kütubi’l-ilmiyye.
İbn-i Subki, E. N. T. A. A. A. (2003). Cemu’l- Cevami’ fi Usuli’l- Fıkh, Beyrut: Dâru’l- kutubi’l- ilmiyye.
İbn-i Abidin, M. E. Ö. A. H. D. (1966.). Reddü’l- Muhtar ala’l-Dürri’l-Muhtar, Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-ilmiyye.
İbn-i Ebi Dem (1987). Edebu’l-Kadâ, Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-ilmiyye.
İbnü’l-Hümâm, K. M. A. A. (2003). Şerhu Fethi’l-Kadîr, Beyrut: Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye.
İbnü’l-Kâs, E. A. A. E. A. (1989). Edebu’l-Kâdî, Mekke: Mektebetu’s-sadîk.
İnalcık, H. (2012). “Osmanlı Hukukuna Giriş Örfi Sultani Hukuk ve Fatih’in Kanun”, Adalet Kitabı, 2: 73-104.
İnceoğlu, S. (2008). Yargı Bağımsızlığı ve Yargıya Güven Endeksinde Yargıcın Davranış İlkeleri, İstanbul: Beta Yayınları.
Karadağ, B. (2018). “İslâm Hukukuna Göre Kadının Hâkimliği”, e-Şarkiyat İlmi Araştırmalar Dergisi,10: 690-707.
Karafi, E. A. Ş. A. İ. A. M. (1995). Temyizü’l- Fetava ani’l- Ahkâm ve Tasarufati’l-Kadi ve’l-İmam. Beyrut: Dâru’l- beşairu’l-islâmiyye.
Karahisârî, A. M. Ş. (1981). Ahteri Kebir, Beyrut: Dâru İhyâü’t-Türâsü’l-Arabiyye.
Karaman, H. “Adalet”, DİA., TDV Yay. İstanbul I, 343-344.
Kâsâni, A. E. B. M. A. (2015). Bedayi’l- Sanai, Kahire: Dâru’l-hadis.
Kılınç, A. (2017). “Osmanlı Devletinde Hâkimin Uyması Gereken Etik İlkeleri: Hâkimin Adabı”, İnsan ve Toplum Bilimleri Uluslararası Yargı Etiği Sempozyumu, 26-27 Mayıs, İstanbul, 121-187.
Koşum, A. (2003). “İslam Hukunda Kadının Yargıçlığı Problemi”, Süleyman Demirel Ünivesitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 1: 63-75.
Koşum, A. (2004). İslâm Hukuk Doktrininde Yargı Hataları. Isparta: Fakülte Kitabevi.
Kudûrî, E. H. A. E. B. M. A. (2006). Mevsû’atü’l-Kavâidi’l-Fıkhiyyeti’l-Mukârene, Kahire: Dâru selâm.
Kurtubi, E. A. M. A. E. B. F. (2006). el- Câmiu’l- Ahkâmu’l- Kur’ân, Beyrut: Müessetü’l- risale.
Malik ibn Enes, E. A. M. E. M. A. (2014). Muvatta, Beyrut: Dâru’l- ğarbi’l- islâmi.
Maverdî, E. H. A. M. H (1968). Ahkamü’s-Sultâniyye, Kahire: Dâru’l-hadîs.
Maverdî, E. H. A. M. H (1971). Edebu’l-Kâdî, Bağdad: Beyrut: Dâru ihyai’t-türâsi’l-islâmî.
Mecelletü’l- Ahkamü’l-Adliyye, (1303). Beyrut: Madbau’l- edebiyye.
Mevsılî, A. M. M. M. (1937). el-İhtiyâr li Ta’lîli’l-Muhtâr, Kahire: Matbaatü’l-halebî.
Nesefi, E. B. H. A. A. M. (2016). Medarikü’l- Tenzil ve Hakaikü’l- Tevi’l, Beyrut: Dâru’l- marife.
Ortaylı, İ. (2017). Kadı, İstanbul: Kronik Kitap.
Osman, M. R. (1994). en-Nizâmu’l-Kadâî fi’l-Fıkhi’l-İslâmî, Beyrut: Dâru’l-beyân.
Ruaynî, E. A. Ş. M. M. A. H. (1992). Mevâhibü’l-Celîl li Şerhi Muhtasrı Halîl, Dârû’l-Fikr
Seyyid Sâbık, el-Fıkhü’l-sünne, Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-ilmiyye.
Şatibi, E. İ. İ. M. M. L. (2008) el- Muvafakat, Beyrut: Daru’l-İbni afan.
Şen, M. (2017). “İslam Hukuk Geleneği Perspektifinde Yargı Etik İlkeleri” Uluslararası Yargı Etiği Sempozyomu. 26-27 Mayıs İstanbul, 505-534.
Şirbini, Ş. M. A. H. (2006). Müğni’l-muhtaç.Beyrut: Dâru’l-kutubi’l-ilmiyye.
Taberi, E. C. M. C. (2008). Camiu’l- Beyan fi tefsiri’l- Kur’an. Beyrut: Daru’l- hicr.
Topaloğlu, B. (2013). İslam’da Kadın, İstanbul: Ensar yayınları.
Uslu, R. (2018). “İslam Yargı Hukukunda Hâkimlik Müessesesi”, Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi VII/63-77.
Yaylalı, D. (2003). “İslâm Hukukunda Kazâî-Diyânî Hüküm Ayırımı”, Dini Araştırmalar Dergisi, 5/15: 29-36.
Yıldırımer, Ş. (2012). “İslâm Hukukunda Yargıç Etiği” e- Şarkiyat İlmi Araştırmalar Dergisi, -www.e.sarkiyat.com- ISSN: Kasım 8: 1308-9633.
Yılmaz, E. (2001). Hukuk Sözlüğü. Ankara: Seçkin yayınları.
Zamahşeri, E. K. C. M. Ö. (1998). Esâsu’l-Belâğa, Beyrut: Dâru’l-ilmiyye.
Zeylâi, F. O. A. M. (1313). Tebyînü’l-Hakâik, Kahire: Matbaatü’l-kübrâ’l-emîriyye.
Zihni Efendi, H. M. (1982). Meşâhîrü’n- Nisâ, İstanbul: Şamil Yayınevi
Zuhayli, M. (1995). Tarihu’l-Kadâ fi’l-İslâm, Dımeşk: Dâru’l- fikri’l-muasara,
Zühaylî, V. M. (1994). el-Fıkhu’l-İslâmî ve Edilletuhu, Dımeşk: Dâru’l-fikr.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
